Welkom, lieve liefste jij!
Of het nu bij mijn patiënten, tegen mijn kinderen, in voordrachten, in de media of op Instagram is, ik hou er van op zoek te gaan naar de juiste woorden, naar woorden van waarde, naar beelden die spreken. Dat doe ik op verschillende manieren, in weken die er nooit hetzelfde uitzien, voortdurend zoekend naar waar ik van betekenis kan zijn en naar nieuwe uitdagingen en ervaringen.
De dood van mijn broer Casper heeft mijn zoekend kompas geleidelijk aan richting gegeven. Mijn debuutboek bleek het begin van een hele oriëntatie op de wereld van afscheid, rouw en troost. Ik richt me op mensen die in mijn praktijk komen, op iets meer mensen via voordrachten en sociale media, op nog meer lezers van mijn boeken en luisteraars van podcasts. Zo wil ik mensen informeren en inspireren, zo wil ik iets betekenen voor mensen in nood, voor mensen die missen en mensen die willen troosten. Dat geeft ook schoonheid, weet je dat. Ik ervaar zo vaak dat in afscheid ook schoonheid schuilgaat, al is die broos.
Ik hou van het leven en praat over de dood. Ik hou van gezelllig gezelschap en ben graag alleen. Ik wandel graag, zomaar of een grandioze camino, maar ik kan ook echt heel goed zitten. Ik wil bewaren en ook opruimen. Ik denk veel, ik voel veel, ik doe veel. Als psychiater, als schrijver, als rouwdeskundige, als spreker, als moeder, als vriendin. Ik hou van mooie vakantieplekjes waar de
sfeer juist zit, en dat hoeft niet ver van huis te zijn. In dat huis waar ik ook graag thuis ben. Ik ben meer dan de successen die ik deel. Ik zoek naar mezelf, naar mijn plek, naar betekenis. Ik droom groots en maak me dan weer klein. Ik zoek hulp en doe het liever zelf. Ik deel. Zoveel. Met zovelen. Met jullie, via mijn boeken en sociale media en nieuwsbrieven. Ik deel over de dood en het leven, over delen van mijzelf, over mijn boekenkinderen en mijn andere kinderen, mijn eigen vlees en bloed.
Behalve via woorden, mag ik ook op andere manieren bijdragen aan de gestage omwenteling naar een warmer wordende rouwcultuur. Zo ontwierp ik samen met Veronique Sneyaert een trOostjuweel en met Wabimento een mooi zeepje
met een bijpassende tekst “Rouw is als zeep” of ook “Verdriet is als zeep”. Samen met Ellen van LNKnits brachten we een Troostsjaal uit, eentje die je kan verwarmen als troostende armen.
Daarnaast ben ik ook bezielster van de "Onumenten", cirkelvormige gedenkplekken in de open lucht, ontworpen door Bas Smets, die uitnodigen om meer in openheid te rouwen, te herdenken en te troosten. Ik ben zo trots om te kunnen vertellen dat er Onumenten zijn in Kortrijk, Gent, Aarschot, Lommel, Leuven en Brussel! Ga er maar eens naartoe, ik beloof je een intense en prachtige ervaring. Meer info? Kijk dan hier!
In de toekomst wil ik mijn kennis nog uitbreiden aan de hand van een vragenlijst voor rouwenden en een vragenlijst voor professionals. Die kennis wil ik graag doen doorwegen op beleid. Daarnaast wil ik meer ontdekken wat kunst doet als vorm van rouw en als vorm van troost. Lijkt me boeiend, en een leuke combinatie tussen hoofd en hart. Ik ben benieuwd naar jouw ervaringen!
De vragenlijsten zullen hier op de website verschijnen. En als je leest tot hier, verklap ik zomaar nog een nieuwtje: er komt een rouwreis, een trektocht die ik zal begeleiden, in samenwerking met Anders Reizen! The word is out!
Lieve liefste jij, dank je wel om hier te zijn.
Ik zie je, ik lees je.
Ik zie je.
Graag.
Liefs,
Uus
